-
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά η μουσική καθώς και η συμβίωση με σκύλο-σύντροφο για όλους τους ανθρώπους.
Με τη μουσική αλλά και με το σκύλο, μπορούν να αποβάλλουν το άγχος, να βελτιώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του μυαλού, να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας, να εμπλουτίσουν την συναισθηματική τους ζωή, να χαλαρώσουν το σώμα τους.
Όμως είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στην απλά θεραπευτική χρήση της μουσικής και στη μουσικοθεραπεία, όπως κι ανάμεσα στην απλή ύπαρξη ενός σκύλου στο κήπο και στη dog therapy. Θεραπεία σημαίνει ίαση και φροντίδα, γι’ αυτό η μουσικοθεραπεία χρειάζεται έναν θεραπευτή, έναν θεραπευόμενο και τη μουσική, όπως η dog therapy χρειάζεται έναν θεραπευτή, ένα θεραπευόμενο και τον κατάλληλο σκύλο.
Τα παιδιά, και γενικότερα τα άτομα κάθε ηλικίας, με «ειδικές ικανότητες» χρειάζονται ιδιαίτερη βοήθεια στο να μπορέσουν να δεχτούν τους εαυτούς τους όπως ακριβώς είναι. Αν αυτό το πετύχουν, θα είναι ευκολότερο να βιώσουν και την αποδοχή του κοινωνικού τους περίγυρου. Η κίνηση στο χρόνο με τη μουσική μαζί με το χάδι και την παρουσία του σκύλου, βοηθάνε τα άτομα με κινητικά προβλήματα να αντέξουν την έλλειψη κίνησης στο χώρο.
Οι ατέλειωτες ώρες ακινησίας βρίσκουν διέξοδο στις 1 ή 2 εβδομαδιαίες συναντήσεις μας, στην ολοένα αναπτυσσόμενη μεταξύ μας σχέση, καθώς και στη σχέση με το σκύλο, όπου βρίσκει τα κίνητρα να αυτοεκφραστεί, να νιώσει το βλέμμα, την ανάσα την κάρδια του ζώου, να δημιουργήσει τη δική του μουσική, να επικοινωνήσει με τη φωνή, με το χάδι, με τη σιωπή…
Κάθε συνεδρία είναι ένα ταξίδι, μια αναζήτηση να αγγιχτεί η συνείδηση ή το ασυνείδητο του κάθε θεραπευόμενου που, με την παρουσία του σκύλου στο χώρο, εδραιώνει πιο γρήγορα ή πιο «εύκολα» μια αξιόλογη μορφή επικοινωνίας. Η παρουσία ενός τρυφερού τετράποδου στο χώρο σε συνδυασμό με τη «μουσική τροφοδοσία» προκαλεί αντιδράσεις περιέργειας κι ενδιαφέροντος, αφυπνίζει την επιθυμία για έκφραση, συμμετοχή ή για εκφορά έναρθρου λόγου (όταν αυτός απουσιάζει).
Αξίζει να σημειωθεί ότι «βαριές» περιπτώσεις κινητικών προβλημάτων παρουσιάζουν βελτίωση στον έλεγχο των άκρων αφού, με κίνητρο να φτάσει στο πιάνο ή στο σκύλο, κάνουν βήματα (με υποστηρικτική βοήθεια) και παίζουν ή χαϊδεύουν χρησιμοποιώντας και τα δύο τους χέρια.
Στη διάρκεια της μουσικοθεραπευτικής πορείας του κάθε θεραπευομενου επαληθεύονται οι Nordoff-Robins που το 1977 είπαν: «Σε άτομα με ειδικές ανάγκες μειώνεται ουσιαστικά η εικόνα του συμπτώματος, καθώς το άτομο βιώνει τον εαυτό του ως όλο, σε μια μουσική-συναισθηματική εμπειρία».
Όλγα Πεγιάδη
Μουσικοπαιδαγωγός – Μουσικοθεραπεύτρια
